Μπορεί να αλλάξει κάτι?

Ο Σοσιαλισμός έχει φθαρεί τόσο που μέσα από τις κλωστές του φαίνεται το κενό που χάσκει. Στην Ελλάδα υπήρξε πάντα χωρίς νόημα, χωρίς βάση, χωρίς ουσία. Είναι από την φύση του τέτοιος; Δεν μπορώ να πω. Είναι οι άνθρωποι που τον έκαναν ανύπαρκτο; Το θεωρώ πολύ πιθανό.
Από την άλλη η Νέα έγινε Παλιά, πολύ παλιά, αν υπήρξε ποτέ νέα. Παλιά, φθαρμένη, γεμάτη μπαλώματα που δεν καλύπτουν πια καμία τρύπα.
Μπορεί όμως κάτι να αλλάξει; Όταν ακόμα και αυτή η αλλαγή έχει γίνει σύνθημα λαϊκίστικο και πολυφορεμένο; Μπορούμε να ξεφορτωθούμε τις παλιές μας αποσκευές; Να ζήσουμε χωρίς όλα όσα έχουμε μάθει και συνηθίσει; Ή μήπως πρέπει να μας στερήσουν όλα όσα έχουμε μάθει και συνηθίσει για να συνειδητοποιήσουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτά; Για να αναγκαστούμε να αναζητήσουμε νέα, όχι στηρίγματα, όχι μέσα, αλλά νέα πόδια. Να βγάλουμε νέα πόδια καθώς τα παλιά έχουν ατροφήσει από τα δεκανίκια που μας στηρίζουν σε όλη μας την ως τώρα ζωή. Να βγάλουμε νέα δυνατά πόδια και να σταθούμε σε αυτά, χωρίς να περιμένουμε κάποιον να μας διορίσει, να μας ταΐσει, να μας βολέψει, να μας στηρίξει.
Μπορούμε;

Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα

Από το βιβλίο του Νίκου Μπελογιάννη "Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα" εκδόσεις Άγρα.

Ξεκινάει ο συγγραφέας την εισαγωγή του βιβλίου του
"Για την Ελλάδα, η ιστορία του ξένου κεφαλαίου είναι στενά δεμένη με την πολιτική ιστορία των 120 χρόνων της ελεύθερης ύπαρξης του έθνους μας. Όποιος θελήσει ν' ανιστορήσει τούτη την περίοδο, πολλές φορές θα χρειαστεί να ζητήσει στους ξένους τοκογλύφους και στα κράτη που τους προστάτευαν τις αιτίες για πολλές συμφορές που βρήκαν την χώρα μας. Κι όποιος θελήσει να γράψει για το ξένο κεφάλαιο και ιδιαίτερα για τα εξωτερικά δάνεια, δεν μπορεί να μη δέσει την ιστορία τους με πολλά από τα κυριότερα πολιτικά γεγονότα, που ξετυλίχθηκαν στην Ελλάδα τούτα τα 120 χρόνια."

... και αναρωτιέμαι μπορει μια χώρα να είναι πραγματικά ελεύθερη όταν "χρωστάει" και τι έχει βάλει ενέχυρο για να δανειστεί; Τίποτα δεν έχει ουσιαστικά αλλάξει αυτά τα σχεδόν 200 "ελεύθερα" χρόνια; Δεν έχουμε μάθει τίποτα; Ποιός τελικά φταίει για αυτή την μαζική αμνησία ή άρνηση μνήμης που μας διακατέχει; Είναι μέσα στα εθνικά μας γονίδια η μη ύπαρξη ιστορικής συνείδησης; Ή μήπως όσο μακρύτερη είναι η ιστορία ενός λαού τόσο μικρότερη είναι η ιστορική του μνήμη; Όμως πριν βιαστούμε να κατηγορήσουμε τα ξένα κεφάλαια και τους ξένους τοκογλύφους ας κοιταχτούμε μεταξύ μας να δούμε αυτούς που βάζουνε ενέχυρο αυτή την χώρα και το μέλλον της για να χρηματοδοτήσουν τα σπίτια τους, της πισίνες τους, τα αυτοκινητά τους, τους γάμους τους, τα κότερά τους και την φανταχτερή ζωή τους σύμφωνα με τις προσταγές της νέας σύγχρονης ζωής. Γιατί έτσι είναι τώρα, αν κάποτε το πρόσταγμα το έδινε η ανάγκη, τώρα το δίνει η μόδα και αν κάποτε η ανάγκη ήταν για ψωμί, παιδεία, ελευθερία τώρα είναι για prada, mercedes και hermes.

The Greeks Get It (Do we?)

Απόσπασμα από την ιστοσελίδα Towards Freedom και το άρθρο του Chris Hedges.

"Here’s to the Greeks. They know what to do when corporations pillage and loot their country. They know what to do when Goldman Sachs and international bankers collude with their power elite to falsify economic data and then make billions betting that the Greek economy will collapse. They know what to do when they are told their pensions, benefits and jobs have to be cut to pay corporate banks, which screwed them in the first place. Call a general strike. Riot. Shut down the city centers. Toss the bastards out. Do not be afraid of the language of class warfare—the rich versus the poor, the oligarchs versus the citizens, the capitalists versus the proletariat. The Greeks, unlike most of us, get it...."
ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το βρείτε στο http://towardfreedom.com/home/content/view/1974/1/


Τι στ' αλήθεια έχουμε καταλάβει εμείς ως έλληνες; το ότι ο ένας έκλεβε τον άλλον; ότι οι πολιτικοί άνδρες και γυναίκες αυτής της χώρας μας κλέβανε και εμείς τους καμαρώναμε για μάγκες; ότι ζούσαμε με το όνειρο μιας θεσούλας στο δημόσιο ώστε να μας πληρώνουν για να καθόμαστε και να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο; Τι έχουμε καταλάβει; πως ότι έχει κερδηθεί από το εργατικό κίνημα μέσα στους αιώνες έχει καταπατηθεί με τις ευλογίες όλων των κυβερνήσεων σοσιαλιστικών και μη; πως τραβάμε για μία οικονομία δουλοπαροικίας προκειμένου να τραβήξουμε τις ξένες επενδύσεις; και με κάποιο τρόπο αυτές οι περιβόητες ξένες επενδύσεις θα σώσουν την χώρα χωρίς να μας ενδιαφέρει το γεγονός ότι θα εξαθλιώσουν τους πολίτες αυτής της χώρας; αλλά ως γνωστόν τα νούμερα έχουν πάντα μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τους ανθρώπους καθώς χωράνε σε μία κόλλα χαρτί ενώ οι άνθρωποι δεν φαίνεται να χωράνε πουθενά.

Et in Arcadia ego

Η λατινική φράση “Et in Arcadia ego” εμφανίζεται σε δύο πίνακες του Nicolas Poussin (1594–1665) με τίτλο «Οι βοσκοί της Αρκαδία». Οι πίνακες παρουσιάζουν βοσκούς οι οποίοι ανακαλύπτουν έναν τάφο πάνω στον οποίο έχει γραφτεί η γνωστή φράση. Ο πιο διάσημος από τους δύο πίνακες βρίσκεται στο μουσείο του Λούβρου.


Η φράση “Et in Arcadia ego” συνήθως μεταφράζεται ως «ακόμα και στην Αρκαδία εγώ υπάρχω», σαν να μας μιλά ο θάνατος και να μας θυμίζει ότι ακόμα και σε ένα ειδυλλιακό και για την εποχή εξιδανικευμένο τόπο όπως η αρχαία Αρκαδία ο θάνατος εξακολουθεί να υπάρχει. Μία άλλη μετάφραση μας λέει ότι «και εγώ ήμουν Αρκάς» ο άνθρωπος δηλαδή που είναι θαμμένος έζησε και αυτός στην Αρκαδία και απόλαυσε τις χαρές της ζωής. Αν και η πρώτη μετάφραση φαίνεται να είναι η επικρατέστερη η εικόνα και η αίσθηση που αφήνει η φράση πάνω στον τάφο παραμένει η ίδια, η υπενθύμιση του θανάτου, της θνητότητας και της φθαρτότητας.

Τους έχω βαρεθεί

Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν,
τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν,
που απ’ τους άλλους θεν παλικαριά
κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά,
σ’ αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί,
τους έχω βαρεθεί.

Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα,
των γραφειοκρατών η φάρα,
στήνει με ζήλο περισσό,
στο σβέρκο του λαού χορό,
στης ιστορίας τον χοντρό το κινητή,
την έχω βαρεθεί.

Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους,
τους Ευρωπαίους, τους προφεσόρους,
που καλύτερα θα ξέρανε πολλά,
αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά,
υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί,
τους έχω βαρεθεί.

Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας νταντάδες,
κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες,
κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς,
με ιδεώδεις υποτακτικούς,
που είναι στο μυαλό νωθροί,
μα υπακοή έχουν περισσή,
τους έχω βαρεθεί.

Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος,
κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος,
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά,
αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στ’ όνειρά του αναζητεί,
τον έχω βαρεθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.

Στίχοι Wolf Birman σε μετάφραση Δημοσθένη Κούρτοβικ